شب یلدا

شب یلدا،یک آیین قدیمی و کهن ایرانی است که ریشه در زبان سریانی به معنای “ولادت و تولد ” می باشد . ابوریحان بیرونی نام این شب را میلاد اکبر نامیده است ،و منظورش تولد خورشید بوده است .

جشن یلدا ،خاطره دور هم نشینی ها و زودن غم های روزگار در کنار آدم های بزرگ است و این شب برای ما میتواند یک اسطوره ،نماد ،تمثیلی از حرکت طبیعت باشد ،

تغییرات آب و هوا ،شب و روز ،تغییر فصل ها همگی در دل خود  با مرگ و زایش همراه هستند و این پیام میتونه اینجوری برای ما تفسیر بشه که تو زندگی هر کدام از ما ها فراز و نشیب های زیادی وجود دارد ،گاهی وقت ها خزان می شویم ،گاهی سرد و خشک ،گاهی برگ های سر زندگی مون خشک و رزد میشن ،اما تا برگ های خود رو نریزم و مرگ این مرحله رو قبول نکنیم ،تولدی آغاز نمیشه ،هر مرحله از زندگی را باید مثل یک مرگ و تولد دانست تا بتوانیم رشد و تنومندی را تجربه کنیم .

پاراگرافی چند از کتاب ابوالمشاغل “نادر ابراهیمی ”

راه، تنها زمانی بسیاردراز است که در ابتدای آن باشی ،یا حتی در کمر کش آن .

در پایان به ناگهان می بینی که یک لحظه بیشتر نبوده است و بسی کمتر از لحظه ،یک قدم مورچگان

در حقیقت ،این کوتاهی و بلندی راه نیست که مساله ما است ،مساله ،آن چیزی است که ما ،در امتداد این راه ،برای دیگران که ناگزیر از پی ما می آیند باقی می گذاریم تا که طی کردنش را مختصری ،مطبوع ،گوارا،شیرین و لذت بخش کند .

پس حق است که خودمان را ،اگر نه برای ساختن کارانسرا های بزرگ و آب انبارهای خنک

لااقل برای بر پا داشتن یک سایه بان کوچک ،خلق یک بیت شعر خوب ،روشن کردن یک چراغ ابدی ،و یا ضبط یک صدای مهربان ” خسته نباشی” خسته کنیم ،خسته کنیم و از نفس بیندازیم .

به حق که چه از نفس افتادن شیرینی ست آن و چه خستگی غریبی ….

آدرس کوتاه شده لینک(goo.gl/n2gVr0)