نبرد هنرمند – گفتگو با شهرزاد

گفتگو با دوستان –

در سه سالگی متمم – گفتگو با شهرزاد عزیز.

رازی هست که نویسدگان واقعی آن را می دانند و نویسدگان تازه کار از آن خبر ندارند ،و آن این است ،سختی کار به قسمت نوشتن مربوط نیست ،قسمت مشکل نشستن و شروع کردن به نوشتن است ،آنچه ما را از نسشتن و شروع کردن باز می دارد ،مقاومت است .

مقاومت مسموم ترین نیروی زمین است ،بیشتر از فقر و بیماری و اختلالات جسمی ریشه بدبختی است . تن دادن به مقاومت روح  را از شکل می اندازد و ما را از رشد باز می دارد و از آنچه هستیم و به دنیا آمده ایم تا باشیم کوچک تر می کنم ،اگر به خدا اعتقاد دارید باید به وجود شیطان مقاومت اعتراف کنید، چون او ما را از دستیابی به آن زندگی ای که خدواند برایمان در نظر گرفته و به هریک از ما نبوغ منحصر به فردی بخشیده باز می دارد ،نبوغ کلمه لاتین است ،رومی ها این کلمه را به روح درونی که مقدس و منزه است اطلاق می کردند که از ما مراقبت و ما را در حرفه مان راهنمایی می کند ( کتاب نبرد هنرمند – استیون پرسفیلد )

دوست داشتم با شهرزاد در این محل گفتگوی داشته باشم ، ایشان از دوستان متممی من است و انسان فرهیخته و اهل ذوق هنری است در ضمن سرشار از احساسات ناب بشری که افکارش  را به قشنگ ترین شکل ممکن بیان می نماید ،در این گفتگو سیر خط فکری من را کمی سخت گیرانه دانست و پیشنهادی هم در این زمینه دادند (بخوانید تذکر ) ،اما می خواستم در مطلبی جداگانه افق نگاه هم ،را به مسائل ام کمی بیشتر بشکافم و بگوییم که در ادوار گذشته عرفا همیشه می گفتند باید غم داشته باشی ،تا بتوانی از مرحله معرفت به غنا برسی و این غم جنس اش ازآتش است ، اگر در کالبدی این غم نفوذ کند ،جسم را می سوزانند ، روح را متعالی می نماید ، و چه بسا خیلی از شاعران از مولوی گرفته تا حافظ و سعدی و …. جنس غمشان فرق می کرد تا بقیه ای  که برایشان نان سر سفره از حرف دلشان مهمتر بود ،آری شهرزاد عزیز ،اگر سختی و تلخی نگاه من نسبت به خودم  بیشتر از حد اعتدال است نه از زود رسیدن (هنوز غوره نشده می خواهد مویز شود ) نه از جنس سخنان روشنفکرانه کاسه داغ تر از آش ، و  نه از جنس بی خردان که سنگ بزرگی بر می داند تا دشمنانشان بیشتر شیفته و فریفته آنان شود ، گفتن  من به امید بیداری شب زنده داری روح است، که تا شاید صاحب غمی شود ،که بتواند صاحب خود را تعالی بخشد .

روز نوشته های محمد رضا و دوستان متممی می تواند جرقه این آتش عظیم باشد ،گاهی دلم می گیرد از اینکه جنس غم هایم مثل کالای چینی دست دوم و بنجور است و خریدارانی دارد که کالا را نه برای خود کالا بلکه برای لذت داشتن کالا می خرند.

آری شهرزاد دلم می گیرد ،دلم می گیرد از اینکه فواد ،علی ،سید  و ….می گویند که چقدر تشنه کلام محمد رضا هستند و سیرابی از این سرچمشه خوبی ها ندارند،و فرصت اندک است، خود محمد رضا می گفت فرصت اندک است نه برای لحظه شماری پایان عمر که خود فقط مردنی بس حقیر و کوچک است ،  نسبت به فرصتی که از دست می رود و نمی توانی همکلام و هم پیاله شوی و این فرصت جنس اش فراتر از زمان است و به لازمانی و لایزالی ربط دارد ، مصاحبت با دوستانم چقدر لذت بخش است ،وقتی از این دریچه کوچک فضای دیجیتال می توانم گوشه ای از ذوق و هنر و احساس دوستانم را ببینیم ،من خطا های زیادی داشته ام و دارم اما وقتی در مسیری می افتی که آن خطا ها برایت کوچک می شوند و بزرگترین خطا نداشتن فرصت بودن در لحظه  بودنت با آنی است که است که حاضری تمام عمرت را بدهی و باشی (البته نه اینکه محمد رضا بت باشد برای من و تو بلکه جنسش همان روزهای سه شنبه پایتخت جهان بود . آن را می گویم )

در کلامی شنیدم و نمی دانم چقدر صحت و سقم دارد ،که از پیامبر رتبه ایمان، ابوذر و سلمان فارسی را پرسیدند با توجه به اینکه ابوذر زودتر در کنار پیامبر بود و خدمت می کرد و به آیین اسلام در آمد، اما پیامبر گفت که ایمان سلمان قابل قیاس با ایمان ابوذر نیست ،زیرا ظرف های وجودشان یکی نیست .

این همان ایجاد ظرفیت است نه به زمان بستگی دارد و نه به تعداد کتاب های خوانده شده و نه به تعداد روزهای بودن در متمم و به نه ارزیاب شدن در متمم ،چیزی از جنس خرد است .

حرفم این است به خدا سخت است این پیله را پاره کردن ،اگر نجوای درونت کم و کوتاه و نامفهوم باشد ،باید تا حد جان جنگید تا این پیله را پاره نمود. .

این حق را به من بده، تا بگویم تا غمی نباشد رنجی نیست و تا خامی نباشد پختگی نیست ،قدر خامی  و رنج خودمان را بدانیم . و دست بساییم به وجود درد مندان  تا این آتش نهان را بیدار کنیم و و زنده نگه داریم همانند آتش 1500 ساله زرتشتیان که نسل به نسل این آتش را به نماد زنده بودن نگه داشتند .

و دوست داشتم این آهنگ حسن ختام نوشته هایم باشد